Świat Star Wars: Recenzja - Star Wars: Phasma

Miesiąc po premierze Oddziału Inferno (RECENZJA) do sprzedaży, nakładem wydawnictwa Uroboros, trafia kolejna książka z uniwersum Star Wars. Chodzi oczywiści o Phasmę autorstwa Delilah S. Dawson, która była także pierwszą publikacją z cyklu Journey to Star Wars: The Last Jedi (czyli Wprowadzenie do Star Wars: Ostatni Jedi lub jak kto woli W oczekiwaniu na Star Wars: Ostatni Jedi). Powieść opowiada o pochodzeniu Phasmy, jak wstąpiła do Najwyższego Porządku i jaki jest jej najważniejszy priorytet w życiu. Kolega Jakub napisał już dla Was recenzję Phasmy (KLIK>>>) przed premierą Ostatniego Jedi i przyznał książce ocenę 6/10. Dzisiaj chcę podzielić się z Wami moim punktem widzenia na temat tej powieści.

Opis:

Phasma, jeden z najmądrzejszych i najbardziej bezwzględnych przywódców szturmowców Najwyższego Porządku, cieszy się przychylnością przełożonych, szacunkiem rówieśników i lękiem wśród wrogów. Ale pomimo swojej reputacji jest tak samo nieprzejrzysta i tajemnicza jak jej błyszczący chromowany hełm. Ale teraz jeden z jej najbardziej zgorzkniałych przeciwników jest zdeterminowany, aby znaleźć wszystkie jej tajemnice i ujawnić sekrety Phasmy. Tajemniczy wróg jest bezlitosny i nie liczą się dla niego straty...

Powieści biograficzne, których w ostatnim czasie dostaliśmy mnóstwo i mieliśmy ich dość – a przynajmniej duża część fanów narzekająca zarówno na polskich, jak i zagranicznych forach. Katalizator (RECENZJA), Rebel Rising, Ahsoka (RECENZJA), Leia, Princess of Alderaan (RECENZJA), Thrawn. Wszystkie mają styl narracyjny charakteryzujący się skokami w czasie przez życie danej postaci, który podąża od punktu A do punktu B, gdzie punkt B jest zwykle ich pierwszym pojawieniem się w filmie lub serialu. Phasma przedstawia historię szpiega Ruchu Oporu o imieniu Vi Moradi, który jest przesłuchiwany przez ubranego na czerwono oficera Najwyższego Porządku – kapitana Kardynała. Vi badał dla Ruchu Oporu przeszłość rywalizującej z Kardynałem kapitan Phasmy, a teraz Kardynał chce wydobyć z niego wszystkie tajemnice, o który wie Vi, i które pomogą mu zdyskredytować i zniszczyć Phasmę wśród jej przełożonych.

W opowiadaniach Vi widzimy Phasmę z perspektywy młodej kobiety o imieniu Siv, która należała do tego samego plemienia co Phasma. Obie dorastały w postapokaliptycznym świecie Parnassos, gdzie społeczeństwo wysokich i bardzo dobrze rozwiniętych technologi powróciło do prymitywnej technologi i życia. Gdy na planecie rozbija się generał Brendol Hux, znany z serii Rebels: Servants of the Empire i trylogii Koniec i początek, Phasma, Siv i kilku innych członków ich klanu wyruszyło razem z nim na poszukiwania statku, by uciec z umierającej planety. Czyniąc to, Phasma przeciwstawiła się życzeniom swojego brata, z którym dzieliła kierownictwo plemienia.

Retrospekcje są bardzo rozciągnięte. Jednak ma to swój powód, co zostało to wyjaśnione w książce: Vi gra na zwłokę, szukając wyjścia z kłopotliwego położenia, pozostawiając Kardynała z błahostkami. Niestety, przekłada się to na czytelnika, gdy Siv, Phasma, Brendol i spółka wędrują po pustkowiach Parnassos i raz za razem muszą zadzierać z jakimiś zmutowanymi potworami, szalonymi robotami i równie szalonymi tubylcami. (Arratu to słowo z książki, którego już nigdy nie chce przeczytać.) Obecność Brendola i jego aluzje do Najwyższego Porządku (i jego syna Armitage’a, którego znamy z trylogii sequeli) oraz do przeszłości Parnassos sprawiają, że lektura jest ekscytująca i ciekawa. Grupa odkrywa stację Con Star Mining Corporation, gdzie pokazywane są filmy, które wyjaśniają użyteczność stacji i dostarczają kawałki układanki dotyczącej zniszczenia cywilizacji na planecie.

Oprócz fascynujących elementów Parnassos budujących świat, ta książka ma określoną gwiazdę, i wcale nie jest to Phasma, lecz kapitan Kardynał. Na początku myślałem, że będzie to przeciętny, lojalny żołnierz Najwyższego Porządku. Zamiast tego otrzymaliśmy złożoną postać z przemyślaną przeszłością, pewną słabością i wyraźną motywacją, która również dobrze wyjaśnia jego lojalność. Po bardzo długich retrospekcjach ze środka książki (Arratu!), byłem wdzięczny, gdy powieść zaczęła kierować się do konfrontacji Phasmy z Kardynałem. Teraźniejszość w powieści dostarcza ciekawych, interesujących scen, a także wiele zwrotów akcji oraz świetny gościnny występ pewnej postaci. Podobała mi się również Vi w trakcie książki, po tym, jak została nieco pośpiesznie scharakteryzowana w rozdziałach początkowych, ale Kardynał pozostaje prawdziwym powodem, dla którego polecam każdemu Phasmę.

Przejdźmy teraz do głównej, tytułowej postaci, czyli Phasmy. W powieści jest tylko jeden rozdział, który jest rzeczywiście opowiadany z jej punktu widzenia – ostatni. Dlatego pozostaje – pomimo niemalże świecącego się chromu – bladą postacią. Jest określana jako oportunistka, która robi to, co musi zrobić, aby przeżyć, nie znając lojalności. Nie dowiadujemy się zbyt wiele o jej myślach, ponieważ patrzymy na nią tylko oczyma Siv i Kardynała, a także od czasu do czasu otrzymujemy na jej temat komentarze Vi.

Phasma ma wzloty i upadki, jak niemal każda książka. Wśród najważniejszych atutów tej publikacji znalazły się: kapitan Kardynał, świat Parnassos i ciekawy styl pisarki Delilah Dawson. Nie jest to jednak powieść idealna. Dużym minusem jest to, że po raz kolejny tytuł, to imię postaci (chociaż jest plus tej sytuacji: przynajmniej polscy tłumacze nie będą musieli zbytnio kombinować), który nie jest zbytnio adekwatny do treści książki, dlatego Phasmie przyznaję ocenę 7 na 10.

Ogólna ocena: